Waar staan jullie nu in West-Brabant?
“Wat mij het meest positief heeft verrast, is hoeveel effect het heeft gehad om de operationele zorgmedewerkers met elkaar in gesprek te brengen over nut en noodzaak van zorgcoördinatie. Alleen al door elkaar te ontmoeten en te delen wat we doen, ontstond verwondering: ‘Ik wist niet dat jullie dit deden, kunnen wij daar ook gebruik van maken?’ Dat heeft direct effect gehad. Er is een beweging in gang gezet, enkel door het gesprek aan te gaan.
Een mooi voorbeeld is het crisismeldpunt in West-Brabant. Veel van onze triagisten wisten niet van het bestaan af. Door die verbinding te leggen, kunnen patiënten nu veel sneller op de juiste plek terechtkomen. Ook de potentieelmetingen in het voorjaar waren voor veel deelnemers een eyeopener: het legde bloot hoe vaak mensen toch niet de juiste ingang in de spoedzorg weten te vinden en dat de zorgverleners binnen die verschillende spoedzorgorganisaties ook niet altijd de juiste vervolgroute kiezen voor de patiënt, vaak ook uit onwetendheid van elkaars zorgaanbod. Zulke inzichten geven veel waardevolle inkijkjes en helpen ons beter samen te werken.”
Wat drijft jou in dit project?
“Vanuit de huisartsenposten zijn we in de spoedzorg een belangrijk knooppunt waar alles samenkomt. Persoonlijk heeft dit project mij als penvoerder veel werkplezier gebracht om partijen bij elkaar te brengen, het nut en de noodzaak te delen en samen een goed doortimmerd transformatieplan te maken. We leggen als het ware een deken over bestaande initiatieven: wat is er al, wat is in ontwikkeling, en waar zitten de hiaten? Dat werkt heel goed. Sommige initiatieven, zoals de inzet van het acute thuisteam via de huisartsenspoedpost, loopt in de regio West Brabant West met veel succes al langere tijd – in andere regio’s nog helemaal niet. Door van elkaar te leren, kom je sneller vooruit.”
Wat als er géén zorgcoördinatie komt?
“Dan gaan we het simpelweg niet redden. De vraag naar zorg is te groot en we worden als zorgsysteem overvraagd. Het is cruciaal dat we breder kijken dan alleen de instroom: hoe kunnen we voorkomen dat zorgvragen ontstaan, hoe zorgen we dat de patiënt zo snel mogelijk op de juiste plek komt, en hoe verkorten we de tijd dat iemand in het systeem blijft hangen? Dat zijn de drie knoppen waar we aan moeten draaien. Zonder zorgcoördinatie lukt dat niet.”
Hoe ervaar je de samenwerking?
“Je ziet dat het domeindenken steeds meer verdwijnt. We kijken vanuit de behoefte van de patiënt: we delen hetzelfde doel en dat versterkt de samenwerking. Een mooi voorbeeld is het aanmeldportaal VVT in de regio Breda, dat nu overdag werkt vanuit het callcenter van de huisartsenspoedpost, dat in die uren niet gebruikt wordt. Door die aanwezigheid zien de medewerkers van elkaar van dichtbij wat de ander voor rol heeft in de keten, snapt iedereen beter wat de ander doet. De medewerkers meenemen die het dagelijks werk doen, is het allerbelangrijkste. Dat gebeurt nu via bijeenkomsten die heel goed ontvangen worden: er wordt geleerd, gedeeld en samen vooruitgekeken.”
Welke verbeterkansen zie je?
“We moeten nu doorpakken en tempo houden – daarvoor is aanvullende financiering nodig. West-Brabant is een grote regio met twee subregio’s, zorgcoördinatie hebben we hier gekoppeld aan de ontwikkeling van de spoedpleinen. De verbinding met die spoedpleinen pakt heel goed uit, en bevordert de synergie op beide ontwikkelingen waardoor er geen zaken dubbel worden gedaan. Het plan is bestuurlijk goed geborgd en bottom-up tot stand gekomen, met veel draagvlak vanuit de betrokken partijen. Er is veel commitment en positiviteit. Iedereen ziet de meerwaarde en wil graag verder. Extra financiering is daarbij essentieel, zodat we kunnen doorpakken met de initiatieven.”
Hoe kijk je naar de toekomst van zorgcoördinatie in Brabant?
“Mijn hoop is uiteraard dat ons transformatieplan volledig wordt goedgekeurd en gefinancierd, zodat alle regio’s verder kunnen met de uitwerking. Dan kunnen we onze KPI’s halen en echt een slag maken in het verder verbeteren van de zorg. Ik zie voor me dat de huisartsenspoedpost bepaalde taken van de meldkamer overneemt, dat de thuiszorg direct via de HAP kan worden ingezet, dat de doorstroom naar de VVT gemakkelijker wordt en dat de SEH’s ontlast worden van instroom die op een andere plek in het zorgsysteem thuishoort. Als dat lukt, zetten we een enorme stap vooruit. De einddatum ligt eind 2027. Ik heb er vertrouwen in dat we samen die verantwoordelijkheid kunnen nemen.”
Tot slot: wat wil je de zorgverleners meegeven?
“Ik ben enorm trots op iedereen die hieraan meewerkt. Mensen staan echt te trappelen om door te gaan. Laatst kreeg ik nog een bericht van een VVT-projectmanager die vertelde hoe actief mensen ermee bezig zijn – dat maakt me dankbaar en blij. Mijn oproep is: laten we die energie vasthouden en samen verdergaan op de weg die we zijn ingeslagen. Alleen zo kunnen we de zorg verbeteren en de patiënt sneller en beter helpen.”